Θα σας διηγηθώ μια ιστορία αλαζονείας και έπαρσης.
Σε ένα χωριό που τόλεγαν κόσμο υπήρχαν διάφορα ξενοδοχεία.
Κάθε ξενοδοχείο είχε δύο εισόδους. Η μία ήταν πολυτελής, η άλλη φτωχική.
Λίγοι εισέρχονταν από την πολυτελή είσοδο.
Οι πολλοί εισήρχοντο από την άλλη.
Και στις δύο εισόδους υπήρχαν πορτιέρηδες.
Στην πολυτελή είσοδο έκαναν τεμενάδες σ΄αυτούς που έμπαιναν απ αυτή.
Στην άλλη, τους ζητούσαν να πληρώσουν για να εισέλθουν
και αυτά που έπαιρναν τα έδιναν στους πορτιέρηδες της πολυτελούς εισόδου να τα δώσουν σε αυτούς που έμπαιναν απ αυτή.
Όσους αρνιόντουσαν να πληρώσουν τους ξυλοφόρτωναν και τους τάπαιρναν με τη βία.
Όσους δεν είχαν τίποτα να δώσουν τους ξεπέταγαν έξω από την είσοδο και ξημεροβράδυαζαν κοντά σ΄αυτή.
Μέσα στο ξενοδοχείο υπήρχαν δυο αίθουσες.
Η μία αίθουσα ήταν μεγάλη και πολυτελής και σ΄αυτήν κάθονταν αυτοί που εισέρχονταν από την πολυτελή είσοδο και φούμαραν.
Η άλλη ήταν μικρή και κακοφτιαγμένη.
Σ΄αυτήν στοιβάζονταν αυτοί πού έμπαιναν από την άλλη είσοδο.
Κάθονταν σε αργαλειούς και ύφαιναν.
Στη μικρή αίθουσα, ψηλά στην οροφή υπήρχε μεγάφωνο από το οποίο τους μίλαγαν αυτοί από την πολυτελή αίθουσα.
Τους έλεγαν πόσο καλό είναι να υφαίνεις στον αργαλειό και τους ενημέρωναν τι γινόταν στο χωριό και στα άλλα ξενοδοχεία.
Τα ξενοδοχεία διακρίνονταν σε κατηγορίες.
Υπήρχαν αυτά της πρώτης κατηγορίας και αυτά της τρίτης, τα τριτοκοσμικά.
Δεύτερης κατηγορίας δεν υπήρχαν.
Η κατάταξη σε κατηγορίες γινόταν ανάλογα με το χρώμα αυτών που έμπαιναν στα ξενοδοχεία.
Σε αυτά της πρώτης κατηγορίας ήταν άσπρο, ενώ στης τρίτης πιο σκούρο.
Αυτά της τρίτης κατηγορίας, τα τριτοκοσμικά, εθεωρούντο υποδεέστερα απ΄ αυτά της πρώτης. Όχι μόνον απ΄αυτούς στη μεγάλη αίθουσα, αλλά κι απ΄ αυτούς στη μικρή αίθουσα των ξενοδοχείων αυτών.
Έτσι τους έλεγαν από το μεγάφωνο στην οροφή της αίθουσας.
Γι αυτό και αυτοί στη μικρή αίθουσα θεωρούσαν τον εαυτό τους προνομιούχο.
Ανήκαν στα ξενοδοχεία της πρώτης κατηγορίας.
Εστήνοντο λοιπόν στον αργαλειό και ύφαιναν ολημερίς για το προνόμιο αυτό.
Η αλήθεια ήταν ότι τα άλλα ξενοδοχεία, τα τριτοκοσμικά, ήταν τα πιο παλιά στο χωριό.
Σ΄αυτά υπήρχε κατεγραμμένη η ιστορία του χωριού.
Απ΄ αυτά πήραν τη γνώση για να χτίσουν τα δικά τους ξενοδοχεία αυτοί που ήρθαν αργότερα στο χωριό.
Αυτοί, όμως, που ήρθαν μετά μαζί με το χρώμα το ξεθωριασμένο είχαν και ξεθωριασμένη μνήμη.
Και μαζί με αυτά ξεθώριασε και η καρδιά και ο νους τους.
Το ξεθώριασμα το εξέλαβαν προσόν και αυτοανακηρύχθηκαν το φως του κόσμου.
Αλαζονεία και αγνωμοσύνη κατέλαβε το νου και την καρδιά τους.
Ανάβανε δάδες αλαζονείας και απληστίας και κήρυτταν κάθε τόσο σταυροφορία να δώσουν τα φώτα στα ξενοδοχεία τα παλιά.
Επέδραμαν σε αυτά, τους ξαλάφρωσαν από όλα όσα φύλαγαν ως κόρη οφθαλμού για χρόνια πολλά και
αλυσόδεναν αυτούς στη μικρή αίθουσα των ξενοδοχείων αυτών
και τους κουβαλούσαν στα δικά τους τα ξενοδοχεία να ξεκουράζουν και να ευχαριστούν αυτούς που ύφαιναν ολημερίς στον αργαλειό.
Δεν ήταν ξεθωριασμένοι, τόσο καιρό δεν στήνονταν στον αργαλειό, ήταν όλο χορό και κακό.
Τόσο καθυστερημένοι ήταν όλοι αυτοί.
Τους άξιζε η μοίρα αυτή, το απεδείκνυαν και επιστημονικώς.
Σ΄αυτό συμφωνούσαν κι αυτοί που ύφαιναν ολημερίς στον αργαλειό των πρωτοκοσμικών ξενοδοχείων.
Το μεγάφωνο στην οροφή τους το απεδείκνυε συνεχώς.
Και τους είχαν κι αυτοί υποπόδιο και τους πατούσαν να νοιώθουν ανώτεροι και τυχεροί.
Από τότε οι επιδρομές δεν έχουν σταματήσει ποτέ.
Συνεχίζονται με άλλες μορφές.
Σήμερα δεν χρειάζονται παρά μόνον να αρπάζουν ό,τι πολύτιμο και χρήσιμο γι αυτούς έχουν τα ξενοδοχεία τα τριτοκοσμικά.
Δεν αλυσοδένουν πια. Ξεπαστρεύουν όσους αντιτάσσονται στην κλοπή αυτή.
Δεν χρειάζονται πια υποπόδια γι αυτούς που υφαίνουν στον αργαλειό.
Γιατί δεν χρειάζονται πια ούτε όλους αυτούς στον αργαλειό.
Εκσυγχρόνισαν τους αργαλειούς και υφαίνουν πια και χωρίς όλους αυτούς.
Τους ξεπετούν μαζί μ΄αυτούς που ξημεροβραδιάζονταν από πριν έξω από τα ξενοδοχεία της πρώτης διαλογής.
Αυτοί που τώρα τους ξεπετούν αγανακτούν.
Δεν μπορούν να καταλάβουν πως συνέβη όλο αυτό έτσι στα ξαφνικά.
Όλα στο χωριό ήταν μέχρι τώρα τόσο καλά.
Διατρανώνουν ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει και θα αντεπιτεθούν.
Ακόμη και τώρα αρνούνται να δουν ότι κάποιοι άλλοι είχαν προηγηθεί, τους είχαν ξεπετάξει και δεν νοιαζόταν κανείς.
Ακόμη και τώρα αρνούνται να δουν ότι σε κάποιο ξενοδοχείο που τους λένε ότι είναι τρίτης διαλογής γίνεται σφαγή.
Το ξενοδοχείο αυτό έχει δυο εισόδους και δυο αίθουσες, όπως και τα άλλα.
Αλλά οι είσοδοι δεν είναι εντελώς διαχωρισμένες και οι αίθουσες δεν είναι και τόσο διαφορετικές όπως στα άλλα.
Στην είσοδο οι πορτιέρηδες δεν ζητάνε να πληρώσουν πολλά για να εισέλθουν σ΄αυτά.
Κανείς δεν υπάρχει να ξημεροβραδυάζει έξω από τη δεύτερη πόρτα, όπως στα ξενοδοχεία της λεγόμενης πρώτης κατηγορίας.
Και σ΄αυτό υφαίνουν στον αργαλειό στη μικρή αίθουσα, αλλά όχι τόσο εξουθενωτικά όσο αυτοί στα πρωτοκοσμικά ξενοδοχεία.
Το ξενοδοχείο αυτό αυτοί που φουμάρουν στη μεγάλη αίθουσα των πρωτοκοσμικών ξενοδοχείων το έχουν βάλει στο μάτι εδώ και πολύ καιρό.
Έχει πολλά πολύτιμα αγαθά που θέλουν να τα πάρουν όπως παλιά.
Συνεταιρίστηκαν λοιπόν πολλοί από αυτούς που φουμάρουν στα πρωτοκοσμικά και στείλαν κάποιους απ αυτούς στον αργαλειό να φέρουν το φως στο ξενοδοχείο αυτό, όπως κάνανε παλιά.
Το μεγάφωνο στην οροφή τους λέει πόσο κακοί είναι αυτοί στη μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αυτού και πόσο υποφέρουν αυτοί στη μικρή.
Κι αυτοί στη μικρή αίθουσα των πρωτοκοσμικών αρνούνται να εξετάσουν μήπως αυτά που τους λένε στα μεγάφωνα στην οροφή δεν είναι παρά σαν αυτά που τους έλεγαν όλο αυτό τον καιρό για να τους κρατούν στον αργαλειό.
Δεν καταδέχονται καν να ακούσουν τι λένε αυτοί στο ξενοδοχείο που τους είπαν ότι είναι τρίτης διαλογής.
Στη σφαγή που γίνεται εκεί συμμετέχουν άμεσα κι αυτοί.
Αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να ψάξουν να το μάθουν αυτό.
Η αλαζονεία, δυστυχώς, είναι σύμβουλος κακός.
