Από το ιστολόγιο Year of the Dragon
"Δεν μπορείς να πεις ότι ο πολιτισμός δεν προδεύει,
αφού σε κάθε πόλεμο μπορούν να σε σκοτώσουν
με διαφορετικό τρόπο"
W. Roges, Αμερικανός κωμικός
Άκουσα σήμερα ότι οι ιδιοκτήτες ταξί απέκλεισαν και άνοιξαν την είσοδο της Ακρόπολης να εισέρχονται οι επισκέπτες χωρίς εισιτήριο και ότι
η επόμενη ενέργειά τους είναι να αποκλείσουν και να ανοίξουν και το μουσείο της Ακρόπολης.
Τις προηγούμενες μέρες είχαν ανοίξει διόδια και είχαν αποκλείσει δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια.
Η συμπαθής ομάδα των ιδιοκτητών ταξί μπορεί στη χώρα μας να σταματήσει κάθε δραστηριότητα για να προασπίσει τα συμφέροντά της.
Οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα μουσεία είναι ιδιοκτησία όλων των πολιτών, καθώς όλοι τα έχουν χρηματοδοτήσει μέσω της φορολογίας
(κάποιοι μάλιστα από μας δυσανάλογα καθώς πληρώσαμε αυτοκινητοδρόμους χωρίς να διαθέτουμε αυτοκίνητο).
Η μείωση των εσόδων που θα προκύψει θα επιβαρύνει, ως γνωστό, συνταξιούχους και μισθωτούς.
Οι ιδιοκτήτες ταξί δεν συνοδεύουν την «απαλλοτρίωσή» τους με αίτημα να πληρώσουν τη ζημιά οι μεγαλοεταιρίες, ή οι νομοθετούντες.
Διερωτώμαι, αν οι υπάλληλοί τους οδηγοί ταξί καθήλωναν τα ταξί των ιδιοκτητών τους διεκδικώντας να είναι κι αυτοί ιδιοκτήτες και όχι υπάλληλοι,
αν οι ιδιοκτήτες ταξί θα έδειχναν την ίδια κατανόηση που απαιτούν για τους ίδιους από τους υπόλοιπους πολίτες ιδιοκτήτες των μέσων που καθηλώνουν.
Αλλά κυρίως διερωτώμαι,
αν η ομάδα αυτή επαγγελματιών αλλά και άλλες προέβαιναν σε τέτοιας έκτασης και φύσεως ενέργειες,
αντί για τις παραδοσιακές πικετοδρομίες,
και για άλλα θέματα που δεν σχετίζονταν με το άμεσο υλικό συμφέρον τους,
πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος σήμερα.
Πόσοι πόλεμοι δεν θα είχαν γίνει,
πόσοι άνθρωποι δεν θα βρίσκονταν στη δυσάρεστη καιτάσταση που βρίσκονται σήμερα,
πόσες κοινωνικές αδικίες δεν θα υπήρχαν.
Πόσο καλύτερος θα μπορούσε να είναι ο κόσμος.
Διερωτώμαι, αν εμείς οι άνθρωποι θεωρούσαμε δικό μας συμφέρον να μην υπάρχουν πόλεμοι στον κόσμο, να μην υπάρχουν αδικίες στον κόσμο,
πόσο θα μπορούσαμε να τα έχουμε σταματήσει.
Αλλά δεν τα θεωρούμε αυτά δικό μας συμφέρον. Γι αυτό και διαιωνίζονται.
Μήπως όσο συμβαίνει αυτό, όσο θεωρούμε τους εαυτούς μας ξέχωρα από τους άλλους,
ότι η πρόοδός μας δεν σχετίζεται με την πρόοδο του άλλου,
οι όποιες προσπάθειες για εξανθρωπισμό του κόσμου, δεν είναι παρά ματαιοπονία;
Μήπως είμαστε καταδικασμένοι να κόβουμε κάθε φορά το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας της κοινωνίας και να φυτρώνουν στη θέση του δύο;
Οι αρχικές δέκα εντολές γίνανε εκατό, γίνανε χίλιες, μυριάδες και ο κόσμος δεν άλλαξε.
Επιδεινώθηκε, θάλεγε κανείς, όπως φαίνεται από το βίντεο στον υπότιτλο.
Οι δέκα εντολές απέτυχαν, τα κεφάλια του τέρατος πολλαπλασιάστηκαν.
Οι μυριάδες εντολές απέτυχαν, τα κεφάλια έγιναν ουκ έστιν τέλος.
Πού βασίζεται η πίστη μας ότι συνεχίζοντας να κάνουμε το ίδιο
κάτι θα αλλάξει, το τέρας θα εξαφανιστεί;
Μεμονωμένα άτομα στον κόσμο έχουν απελευθερωθεί από το τέρας.
Τα μυριάδες κεφάλια των πρέπει και δεν πρέπει δεν υφίστανται για αυτούς.
Βρήκαν τον τρόπο να καυτηριάσουν το τέρας.
Εμφορούνται και διέπονται από έναν μόνο νόμο: "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν".
Βιώνουν ότι ο πλησίον τους είναι ο εαυτός τους και παλεύουν για τον πλησίον τους όπως για τον εαυτό τους, αφού είναι ο εαυτός τους.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν φονεύουν, δεν κλέβουν, δεν επιβουλεύονται.... Και πολλά άλλα δεν.
Αλλά, όχι γιατί ακολουθούν τις δέκα εντολές, ούτε τις μυριάδες σύγχρονες παραλλαγές τους.
Ακολουθούν μόνον έναν νόμο και αυτός ο νόμος είναι ο εαυτός τους.
Αυτή είναι η δάδα τους.
Με τη δάδα αυτή πέτυχαν αυτό που δεν πετύχαμε και δεν θα πετύχουμε οι υπόλοιποι όσα κεφάλια από το τέρας κι αν κόβουμε κάθε φορά, όσους νόμους και αν αγωνιστούμε να αλλάξουμε ή να αυγατίσουμε.
Μάλλον ακολουθούμε τον πιο δύσκολο και ίσως αδιέξοδο δρόμο.
Γιατί λειτουργούμε αντίστροφα.
Από το ένα εκπορεύονται τα πολλά
Όποιος κατανοεί ότι το συμφέρον του είναι και το συμφέρον του άλλου δεν χρειάζεται νόμους και κανόνες τι να κάνει και τι να μην κάνει.
Μήπως αντί να καταγινόμαστε να κόβουμε κεφάλια,
θα ήταν συνετό να εστιάσουμε ο ένας με τον άλλο να ανάψει η δάδα;
Μήπως να εστιαθούμε να βρούμε την άκρη στο κοινωνικό κουβάρι ώστε να το ξετυλίξουμε και να δημιουργήσουμε
και να μην χρειάζεται κάθε τόσο να κόβουμε και να πετάμε και να κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς καθόλου νήμα;
