Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)
Για μεγέθυνση ή σμίκρυνση κειμένων πατήστε το Ctlr (κάτω αριστερά του πληκτρολογίου) και μετακινείστε μπρος ή πίσω τον τροχό του ποντικιού

16.7.11

Ιδρυμα ΦΕΥ (4) - Μια Πανεπιστημιακή Ιστορία - H Αναλαμπή




Η Ξαφνική «Επιφοίτηση»

Όπως σας είπα στην προηγούμενη συνέχεια, βλ. Εδώαποχώρησα από την αίθουσα της συνέλευσης της Σχολής όταν μοιράστηκε η μπροσούρα του παράτυπου.

Η μπροσούρα αυτή στάθηκε αποφασιστική για την περαιτέρω στάση μου σε σχέση με την απονομή του διδακτορικού που μέχρι τότε μπορεί να μην μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου αλλά ήταν πάντα στο πίσω, τουλάχιστον, μέρος του μυαλού μου,
Αλλά ήταναποφασιστική και για τη γενικότερη στάση μου στο ίδρυμα.

Ήταν κάτι σαν επιφοίτηση θα μπορούσε να πει κανείς.
Ποιανού πνεύματος, δεν ξέρω.
Αυτό που μου ήταν εντελώς καθαρό ήταν ότι αυτή η υπόθεση με το διδακτορικό είχε κλείσει για μένα.
Δεν με ενδιέφερε η ακαδημαϊκή μου εξέλιξη και δεν θα έκανα τίποτα από δω και πέρα προς την κατεύθυνση αυτή.

Από τη σκοτεινή αίθουσα των συνεδριάσεων της σχολής του ΦΕΥ βρέθηκα σε παρακείμενο λόφο και απολάμβανα τη θέα.
Ένοιωθα πραγματική χαρά.
Ήταν σαν να είχα απελευθερωθεί από χρόνια δεσμά.

Σκεφτόμουνα ότι οι άλλοι ήταν κλεισμένοι μέσα στην ολόκλειστη αίθουσα με τα τεχνητά φώτα και ολόγυρά τους να τους κοιτούν οι βλοσυρές, όπως μου φάνηκε το πρωί που για πρώτη φορά βρέθηκα στην αίθουσα αυτή, φάτσες των προηγούμενων πρυτάνεων του ιδρύματος.
Μου είχαν φανεί λες και ήταν εγκλωβισμένοι ζωντανοί μέσα στα βαρύτιμα κάδρα τους και ήταν έτοιμοι να αντεπιτεθούν.
Επιστημονικά βέβαια. Με βόλια αόρατα, πλην, όμως, τώρα ξαφνικά τα βόλια είχαν γίνει σε μένα ορατά

Ένοιωθα μια αίσθηση συμπάθειας για το βάσανο αυτών που εξακολουθούσαν να είναι μέσα σε κείνη τη σκοτεινή αίθουσα.
Κατά κάποιον τρόπο ένοιωθα υποχρεωμένος σ΄αυτούς τους ανθρώπους που υφίσταντο αυτό το βάσανο για χάρη μου.

Η συμπάθεια και η αίσθηση υποχρέωσης δεν ήταν σε θέση να παρεμποδίσουν ένα αίσθημα αγαλλίασης που με διακατείχε.
Πόσο μικρά και αδιάφορα φαινόντουσαν όλα αυτά που με απασχολούσαν μέχρι τότε!

Επιτέλους, τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει. Το μυαλό μου είχε αδειάσει.
Μπορούσα να είμαι ολόκληρος εκεί στο λόφο και να κοιτώ γύρω μου την απεραντοσύνη του κόσμου.

Ήταν σαν να ανοιγόταν ένας άλλος κόσμος μπροστά μου.
Ένας κόσμος αλλιώτικος απ αυτόν που ζούσα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα την αίσθηση ότι ο κόσμος μου, ο κόσμος που ζούσα, ήταν αντεστραμμένος, το αντεστραμμένο είδωλο του κόσμου που ατένιζα
Όλα ήταν αντεστραμμένα .

Στον κόσμο μου η δύναμη ήταν το μέτρο της καταστροφής.
Δυνατός λογιζόταν αυτός που μπορούσε να σε ξεκάνει.
Στον κόσμο αυτό έβλεπες μια άλλη δύναμη. Αυτή της ανόρθωσης.
Ερχόμουν από παλιά στο λόφο αυτό. Κάθε φορά καταρρακωμένος.
Και κάθε φορά έφευγα παρηγορημένος και αναπτερωμένος

Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω τι συνέβαινε σε κείνον το λόφο τη μέρα κείνη.
Αλλά χρειάζεται τάλαντο που δεν διαθέτω.

Ίσως και να μην ενδιαφέρεστε και τόσο για αυτό.
Να περιμένετε εναγωνίως τι συνέβη στη σκοτεινή εκείνη αίθουσα και ποια ήταν τα προωθημένα γεγονότα που σας προανήγγειλα την προηγούμενη φορά.

Σήμερα θα μείνετε με την αγωνία. Είμαι σίγουρος ότι θα το αντέξετε.

Μου είναι δύσκολο να προσγειωθώ έτσι απότομα.
Θα επιχειρήσω πάλι αύριο και βλέπουμε.