ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙ
"Το μανιτάρι ήταν ακόμη πιο ζωντανό απ' ό,τι η στήλη,
κοχλάζοντας και βράζοντας
σε μια κοινότοπη παραφορά κρεμώδους αφρού,
τσιτσιρίζοντας προς τα πάνω
κι ύστερα κατεβαίνοντας προς τη Γη,
χίλιοι παλιοί πιστοί θερμοπίδακες τυλιγμένοι σε έναν.
......
Ενα δεύτερο μανιτάρι ξεπετάχτηκε
κι άρχισε να επιπλέει μέσα στο γαλάζιο,
αλλάζοντας το σχήμα του με αυτό ενός λουλουδιού,
τα γιγάντια πέταλά του γυριστά προς τα κάτω,
κρεμώδες λευκό απέξω, ροζ από μέσα.
Διατηρούσε ακόμη αυτό το σχήμα "
Ουίλιαμ Λόρενς, δημοσιογράφος
από το ιπτάμενο υπερφρούριο «Μεγάλος Καλλιτέχνης»
Τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την προσφορά του στην ενημέρωση
Βλ. .«Ενας ευχάριστος τρόπος θανάτου»
"Το μανιτάρι ήταν ακόμη πιο ζωντανό απ' ό,τι η στήλη,
κοχλάζοντας και βράζοντας
σε μια κοινότοπη παραφορά κρεμώδους αφρού,
τσιτσιρίζοντας προς τα πάνω
κι ύστερα κατεβαίνοντας προς τη Γη,
χίλιοι παλιοί πιστοί θερμοπίδακες τυλιγμένοι σε έναν.
......
Ενα δεύτερο μανιτάρι ξεπετάχτηκε
κι άρχισε να επιπλέει μέσα στο γαλάζιο,
αλλάζοντας το σχήμα του με αυτό ενός λουλουδιού,
τα γιγάντια πέταλά του γυριστά προς τα κάτω,
κρεμώδες λευκό απέξω, ροζ από μέσα.
Διατηρούσε ακόμη αυτό το σχήμα "
Ουίλιαμ Λόρενς, δημοσιογράφος
από το ιπτάμενο υπερφρούριο «Μεγάλος Καλλιτέχνης»
Τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την προσφορά του στην ενημέρωση
Βλ. .«Ενας ευχάριστος τρόπος θανάτου»
Ακούμε για τους πενήντα εργαζόμενους στους αντιδραστήρες στη Φουκουσίμα που διακινδυνεύουν άμεσα την ζωή τους, παρά τις προστατευτικές στολές τους, στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν τα χειρότερα.
Ακούσαμε ότι στο αντίστοιχο πρόβλημα στον αντιδραστήρα στο Τσερνομπίλ έστειλαν εργαζόμενους να επιληφθούν του προβλήματος χωρίς καν καμία προφύλαξη, με τα καθημερινά τους ρούχα.
Πολλοί εκφράζουμε το θαυμασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας για τους ανθρώπους αυτούς.
.
Μερικοί αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό τους τους Ολυμπιονίκες μας, τους Νομπελίστες μας και τους διανοούμενούς μας, αυτούς που προτάσσουν την πένα της ζωής τους για την προστασία μας.
Μερικοί διερωτώμαστε γιατί θάπρεπε να αναλαμβάνουν αυτό το κόστος αυτοί που σε τίποτα δεν έφταιξαν;
Διερωτώμαστε που είναι οι επιστήμονες που σχεδίασαν τους αντιδραστήρες, που είναι οι διευθυντάδες των εργοστασίων, που είναι οι ελεγκτές τους;
Γιατί δεν είναι αυτοί στον τόπο του προβλήματος να μπορέσουν ως γνώστες να αξιολογήσουν καλύτερα τι συμβαίνει,
Γιατί δεν κρατάνε αυτοί τις μάνικες, γιατί δεν αναλαμβάνουν αυτοί το κόστος των δικών τους επιλογών, αφού εκ των πραγμάτων κάποιος πρέπει να το κάνει;
Όταν κινδυνεύσει ένα πλοίο, όλοι ξέρουμε ότι αυτός που μένει για τις τελευταίες απεγνωσμένες προσπάθειες να το σώσει είναι ο καπετάνιος και ο μηχανικός, γιατί αυτοί νοιώθουν ότι έχουν την ευθύνη, ήταν ή δεν ήταν στο χέρι τους να αποτρέψουν τον κίνδυνο.
Αυτό, όμως, που μας παραξενεύει περισσότερο, είναι που αυτό που συμβαίνει στη Φουκουσίμα φαίνεται να μην απασχολεί.
Αν από ένα ναυάγιο χανόντουσαν επιβάτες και μέλη του πληρώματος και διασωνόταν ο καπετάνιος, θα αντιμετώπιζε τη γενική κατακραυγή.
Να είναι κανείς λιπόψυχος είναι ανθρώπινο, να περνάει όμως η λιποψυχία αυτή απαρατήρητη, ίσως, πρέπει να μας προβληματίσει.
Όταν μάλιστα η λιποψυχία αυτή βραβεύεται και καθίσταται τίτλος τιμής κάτι σαθρό συμβαίνει στον κόσμο μας.
Μερικοί διερωτώμαστε γιατί θάπρεπε να αναλαμβάνουν αυτό το κόστος αυτοί που σε τίποτα δεν έφταιξαν;
Διερωτώμαστε που είναι οι επιστήμονες που σχεδίασαν τους αντιδραστήρες, που είναι οι διευθυντάδες των εργοστασίων, που είναι οι ελεγκτές τους;
Γιατί δεν είναι αυτοί στον τόπο του προβλήματος να μπορέσουν ως γνώστες να αξιολογήσουν καλύτερα τι συμβαίνει,
Γιατί δεν κρατάνε αυτοί τις μάνικες, γιατί δεν αναλαμβάνουν αυτοί το κόστος των δικών τους επιλογών, αφού εκ των πραγμάτων κάποιος πρέπει να το κάνει;
Όταν κινδυνεύσει ένα πλοίο, όλοι ξέρουμε ότι αυτός που μένει για τις τελευταίες απεγνωσμένες προσπάθειες να το σώσει είναι ο καπετάνιος και ο μηχανικός, γιατί αυτοί νοιώθουν ότι έχουν την ευθύνη, ήταν ή δεν ήταν στο χέρι τους να αποτρέψουν τον κίνδυνο.
Αυτό, όμως, που μας παραξενεύει περισσότερο, είναι που αυτό που συμβαίνει στη Φουκουσίμα φαίνεται να μην απασχολεί.
Αν από ένα ναυάγιο χανόντουσαν επιβάτες και μέλη του πληρώματος και διασωνόταν ο καπετάνιος, θα αντιμετώπιζε τη γενική κατακραυγή.
Να είναι κανείς λιπόψυχος είναι ανθρώπινο, να περνάει όμως η λιποψυχία αυτή απαρατήρητη, ίσως, πρέπει να μας προβληματίσει.
Όταν μάλιστα η λιποψυχία αυτή βραβεύεται και καθίσταται τίτλος τιμής κάτι σαθρό συμβαίνει στον κόσμο μας.
.
Όταν οι πρωτεργάτες της ατομικής βόμβας, αυτοί που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, ή το κουτί της πανδώρας, όπως το λένε κάποιοι άλλοι, βραβεύτηκαν και τιμούνται ως οι μεγάλοι της ανθρωπότητας, αντί να αναγνωριστούν μαζί με τους εντολείς τους ως οι μεγάλοι απόβλητοι της ανθρώπινης κοινωνίας,
Όταν οι πρωτεργάτες της ατομικής βόμβας, αυτοί που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, ή το κουτί της πανδώρας, όπως το λένε κάποιοι άλλοι, βραβεύτηκαν και τιμούνται ως οι μεγάλοι της ανθρωπότητας, αντί να αναγνωριστούν μαζί με τους εντολείς τους ως οι μεγάλοι απόβλητοι της ανθρώπινης κοινωνίας,
όταν κανείς απ΄αυτούς τους τιμημένους δεν μεταμελήθηκε έμπρακτα προσφέροντας για παράδειγμα την περιουσία του ή την υπηρεσία του σε κάποιο από τα νοσοκομεία με τα θύματα της «επιστήμης» τους,
.
κάτι πολύ σαθρό συμβαίνει στην κοινωνία μας.
κάτι πολύ σαθρό συμβαίνει στην κοινωνία μας.
Συνεχίζεται
.
